ALE gdzie JESTESMY: 2014

Jeżeli kiedykolwiek będziecie decydować o swoim życiu rzutem monetą, uważajcie!

Jeżeli kiedykolwiek będziecie decydować o swoim życiu rzutem monetą, uważajcie… Może się to skończyć spotkaniem z albańską mafią, pchaniem mercedesa 24 godziny na dobę i mooorzem wypitego wina !Ale, od początku….

Otóż, w tym roku pojawiła się opcja wakacyjna – jedziemy żukiem Cygana czy mercedesem Wróbla? Chłopcy postanowili rozwiązać sprawę szybko i po męsku. Na weselu Piotrka i Edyty, w poważnych okolicznościach wiejskiego stołu i butelki bimbru, rzucili monetą.Wypadł mercedes, więc to jego zaczęliśmy przygotowywać do wyprawy. Czasu zostało niewiele, samochód w rozsypce, ludzie w rozsypce, więc trzeba było wykorzystać każdą wolną chwile i miejsce do dopieszczania samochodu.

Chłopcy mieli lekkie opory co do napraw w niedziel, ale coootaaaam – przecież to tylko przesądy. Co do ludzi, w pierwotnej wersji zgłosiło się za dużo chętnych – z kolei tydzień przed wyjazdem nie mieliśmy pełnej ekipy. Ale od czego jest internet?

Oficjalnie, 16 sierpnia, o 6 rano został zaplanowany wyjazd z Warszawy. Ekipa w składzie Cygan, Mamba, Ola, Ania S. i Paweł stawili się rano w pełnej gotowości.

Po właściciela samochodu trzeba było jechać, ponieważ całą noc balował na weselu pod Wawą. Jak na prawdziwych podróżników przystało, udało nam się zgubić drogę jeszcze w Warszawie – dobry znak na całą przyszłą wyprawę

Przyjeżdżamy na miejsce odbioru wyżej wymienionego i czekamy… Nie przychodzi. Zaczynamy dzwonić…. Nie odbiera. Po kilkudziesięciu telefonach JEST ! Wróbel wygląda przez okno, patrzy się na wyjazd w stworzeniu którego brał intensywny udział, swojego merca i …. chowa się przed nami :( . Ale przed nami nie ma już ucieczki ! Dręczony telefonami i krzykami, wreszcie wychodzi i wszyscy możemy ruszać w dalszą drogę.

Jedziemy do Piekar Śląskich po przedostatnią uczestniczkę wyprawy – Anię W.

Po drodze zabieramy pierwszy autostop.

Franek i Kamil wybierają się do Pragi na turniej freesbee. Razem przekraczamy granicę polsko- czeską. Niestety, tu notatki są niekompletne bo notująca Mamba przespała Czechy i dopiero po powrocie do Polski i dowiedziała się że tam była .

Po zostawieniu stopa w okolicach Brna (prawdopodobnie), kierujemy się na Bratysławę. Stolicę zwiedzamy nocą w tempie ekspresowym. „O, tam są jakieś mury, to pewnie zamek, chodźmy!”, „O, to wygląda jak deptak, chodźmy!”. Mamy okazję obejrzeć rozświetloną, nocną panoramę Bratysławy i kupić lody o smaku Cygana ‘modżajto”.

Chcemy jak najszybciej znaleźć się nad cieplutkim morzem, więc chłopcy dzielnie jadą ile sił w nogach, rękach i mercedesie. Węgry mijają szybko i bezproblemowo. Z kolei w Chorwacji przestało być tak różowo… Najpierw dzikie krzaki zaatakowały Mambę, skutkując wyciąganiem kolców z nogi. Ale największa ‘zabawa’ zaczęła się później… Kiedy merc chwilowo odmówił posłuszeństwa, uznaliśmy to za świetną okazję do podziwiania widoków, tudzież wylewania zapasów wody na siebie.

Zabawa była przednia, padały już teksty ‘Dotknijmy się mokrymi brzuszkami”, kiedy Cygan postanowił ‘pogadać” z silnikiem. Merc jednak nie był chętny do rozmów pokojowych i wylał na Cygana zbiornik wrzącej wody.

Wcześniej zamoczona koszula złagodziła trochę oparzenia, ale i tak były dość poważne, więc postanowiliśmy jak najszybciej ruszać w drogę. Wyboje, gorąco, brak jakiejkolwiek wody na okłady potęgowały nieprzyjemną sytuacje.

Wybrzeże powitało nas jak zwykle niesamowitym widokiem, co Paweł skwitował „Pięknie! Pięknie jak na puzzlach!” W okolicach miejscowości Jablanec zatrzymaliśmy się na pierwszym lepszym kampingu.

Po doprowadzeniu się do stanu używalności, wyruszyliśmy na poszukiwanie restauracji. W jedynej znalezionej trochę kontrastowaliśmy z eleganckim wnętrzem, ale co tam! Raz się żyje!

Wieczór postanowiliśmy spędzić w jednym z nadmorskich barów. Euro powoli topniało, więc w ramach szeroko pojętej oszczędności, Ola i Mamba zostały wytypowane do pertraktacji czyt. podrywania kelnerów. Panowie kelnerzy okazali się zachwyceni dwoma śmiejącymi się i zagadującymi ich dziewczynami. Zachwyt minął, gdy okazało się, że dodatkowe darmowe piwo wypili mężczyźni siedzący przy stoliku tych dziewczyn. Na kolejną kolejkę nie dali się namówić…

W niedzielę rano (rano to pojęcie względne, bliżej godziny 11..), wyjechaliśmy z kampingu, kierując się wybrzeżem na południe. Po znalezieniu kawałka plaży a raczej kamieni, postanowiliśmy pozostać na dłużej – chłopcy uważają że wcale nie z powodu pań opalających się topless.

Nurkowanie, Wróbel śpiący z płetwą na twarzy, Olka zaatakowana przez mini-super-agresywnego kraba, topiąca się regularnie Mamba – zwykłe, niedzielne popołudnie Gdy wszystkim znudziło się chlapanie, znów wyruszyliśmy wzdłuż wybrzeża.

Nagle przy drodze zauważyliśmy dziwnie wyglądający samochód. Jak dziwny, to pewnie Polacy ! Rzeczywiście, właścicielami czerwonego busa pomalowanego w biedronkowe kropki i wąsy (!), okazała się czwórka Polaków. Jak rodacy, to impreza Ustaliliśmy wspólne miejsce spotkania nad jeziorem Petrućko. Nasz szalony GPS miał własny plan na tę podróż, kierując nas polnymi drogami, gdzie już naprawdę zaczynało robić się niemiło. Wino jednak skutecznie łagodziło ten stan GPS miał nosa i zaprowadził nas za to do miasteczka, w okolicach którego dwa lata temu zgubiliśmy pół wyprawy. Trzeba było uwiecznić to na takich samych zdjęciach i ruszać w stronę jeziora. Nam udało się tam dotrzeć, niestety o nowych znajomych słuch zaginął...

Kawka w puszkach po fasoli? czemu nie! :)

Na poniedziałek był zaplanowany wyjazd do parku narodowego Krk, ale z powodu gorąca i oszczędności, zadowoliliśmy się jeziorem należącym do niego.

W czasie drogi do Splitu podwozimy żołnierza Ivana. On uczy nas języka chorwackiego, a my go polskiego. Wróbel pokusił się nawet o tłumaczenie piosenek Maanamu, co zapisane fonetycznie brzmiało mniej więcej jak „Cwirszczyce na cwirszczycach, when the starsarefalling down and the disco play play play!”. „Cvrĉak” to z chorwackiego cyklada – ciężka do wymówienia. Nie tylko Wróbel posługiwał się czystą angielszczyzną. „I’ll show my shower” Cygana jako „Idę siku” wywołało ogólne rozbawienie, ale wszyscy zrozumieli bez problemu o co chodzi.

Martyna w naturalnym środowisku- Wali wino

W Splicie odbieramy ostatnią uczestniczkę wyprawy – Martynę, która przyjechała do Chorwacji trochę wcześniej niż my. Merc zaczął pokazywać swoje humorki i pierwszą zagraniczną ekipą pchającą nasz samochód okazała się grupka wesołych Chorwatów. Nocleg rozbiliśmy przy jakiejś fabryce- przynajmniej tak sam się wydawało. Wzorem prehistorycznych plemion, mężczyźni zajęli się przygotowywaniem noclegu, a kobiety wyruszyły na polowanie. Upolowały dwa wielkie worki na śmieci pełne piwa – w barze nie przewidzieli kupowania tak dużej ilości na wynos

Rano okazało się, że śpimy koło lotniska… Po czym poznaliśmy? Ano, ciężko nie zauważyć samolotów przelatujących nisko nad głowami . Od tego momentu merca trzeba było pchać żeby w ogóle ruszył.

Wjeżdżając do Bośni od strony Chorwacji, kierujemy się w stronę jeziora Buško. Jezioro to nosi inną nazwę Buško Blato – czyli Bagniste/ Błotniste Jezioro.

Nazwa ta odnosi się do gruntów rolnych, które w późniejszym czasie zostały przekształcone w jezioro. Chyba miejscowi są nadal przyzwyczajeni do traktowania tego miejsca jako pastwiska, ponieważ na brzegach można było zaobserwować ogromne ilości wypasanego bydła. Samo jezioro robi oszałamiające wrażenie – ogromne, ciemne, o spienionych brzegach, bardziej przypomina małe morze. Miejsce było piękne, więc postanowiliśmy zostać na całe popołudnie. Po wypiciu zapasów, Ola postanowiła zebrać grupę dzielnych dziewczyn do ‘wyprawy po konie’, czyli najlepsze bośniackie wino. Wyprawa jak to wyprawa, obfitowała w wiele przygód – poznanie miejscowych przemiłych starszych panów, ucieczki przed podejrzanie spoglądającymi krowami, dzikie wciągające błota i przyniesienie chłopcom rybki – jako motywację do ich własnych łowów. Konie poskutkowały tańcami na mercedesie - bez tańców na samochodzie nie może odbyć się żadna wyprawa, malowaniem merca i śpiewami w bliżej nieokreślonymi języku.

Rano, jako że chłopcy naprawiali samochód, wyprawa została powtórzona. Skierowaliśmy się w stronę Sarajewa, którego wieczorne zwiedzanie połączyliśmy z szukaniem Mcdonaldsa w celu skorzystania z internetu. Główne ulice rynku nie spodobały się nam ze względu na ogromną ilości turystów. Urzekła nas jednak mała uliczka, gdzie znajdowały się bary z shishą.

Wyraźnie widać było widać mniejszą ilość turystów, więc postanowiliśmy zrobić małe rozeznanie i wrócić tu by spędzić noc. Dla części uczestników wyprawy była to druga wizyta w Sarajewie, lecz nadal ślady po kulach, zniszczone domy, robiły ogromne wrażenie. Natrafialiśmy także na słynne ‘Róże Sarajewa’ – miejsca które upamiętniają śmierć ludzi zabitych podczas ostrzału miasta pociskami moździerzowymi. Ślady po wybuchach wypełnione są czerwoną farbą, więc rzeczywiście przypominają róże. Podczas zwiedzania tambyczlej (zamieszkałej przez Bośniaków) części miasta, szczęście znowu nam dopisało. Spotkaliśmy grupę Polaków z ich bośniackim przyjacielem, którzy polecili nam wzgórze Vratnik. Po dotarciu na miejsce, wiedzieliśmy że to był doskonały pomysł. Z wzgórza rozciągał się widok na całą nocną panoramę Sarajewa, a szczególną uwagę przyciągały rozległe, oświetlone, białe cmentarze.

Było już bardzo późno, gdy wyjeżdżaliśmy z Sarajewa w stronę parku narodowego Zielony Vir.

To także była powtórka sprzed 2 lat, ale miejsce jest warte tego żeby do niego wracać. Cały dzień minął na spacerach, pływaniu i ogólnym lenistwie… Chociaż! Martyna, Olka, Cygan i Wróbel, przy małym udziale koni, postanowili skakać z pobliskich skał. Wyglądało to niesamowicie, a jeszcze lepsze filmiki powstały z skoków. Pawłowi udało się także złapać pierwszą, i jak się później okazało, jedyną rybę na wyjeździe. Wieczorem zrobiliśmy małą imprezę przy ognisku. Parę metrów dalej, grupa miejscowych Bośniaków wpadła na ten sam pomysł. Puszczali swoją rodzimą muzykę, więc my zrezygnowaliśmy ze swojej żeby lepiej wczuć się w klimat tego miejsca. Nagle Mamba przyprawiła wszystkich o palpitacje serca, postanawiając pójść do tamtej grupki,by spytać ich o wykonawców…. Panowie okazali się jednak bardzo mili, wytłumaczyli zawiłości między serbską a bośniacką muzyką odnosząc się do sytuacji politycznej, a nawet zapisali na kartce czego warto słuchać

Kolejnym punktem okazał się Mostar i jego słynny targ, a następnie wyruszyliśmy do Medjugorie. Zrobiliśmy postój na zbiorowe jedzenie arbuza, a ze skór chłopcy zrobili sobie hełmy, w których wyglądali równie bojowo, co śmiesznie.

Pływali w nich także.
W Medjugorie, tym razem wyszliśmy z innymi pielgrzymami na górę objawień, jednak duża ilość zwiedzających skutecznie zniechęciła nas do dłuższego przebywania w mieście. Skierowaliśmy się w stronę Chorwacji, ponieważ Olka musiała być rano w Splicie, by móc wrócić do Polski. Panom na granicy chyba wydaliśmy się podejrzani w związku z ciągłym przekraczaniem granic mercedesem w kwiatki :) . Postanowili nas przeszukać psem tropiącym, jednak nie znaleźli żadnych podejrzanych substancji.

Nocleg rozbiliśmy w mieście Kupari, a dokładniej w luksusowym kompleksie hoteli nad Morzem Śródziemnym. To znaczy luksusowy to on był. Kiedyś. Dwadzieścia lat temu. Podczas konfliktu bałkańskiego , kompleks został najpierw ostrzelany z morza, a następnie wkroczyły na jego teren siły serbskie. Bogate hotele zostały doszczętnie splądrowane, w ścianach widać dziury po kulach, wyłamane drzwi i poręcze, puste baseny… Zniszczenia zapoczątkowane przez ludzi, dokończyła natura – bluszcze, ogromne palmy, mnóstwo dzikich zwierząt… Jednak mimo atmosfery miasta duchów, wjeżdżając aleją palm można było poczuć się milionerem. Nawet śpiąc na ziemi pod tymi palmami.

Rankiem chłopcy odwieźli Olkę, a następnie spędziliśmy pół dnia nad morzem. Pływanie w deszczu nie wydawało się jednak dobrym pomysłem, więc postanowiliśmy zwiedzić pobliski Dubrovnik.

Cygan zabawił się w touristgudia, bardzo przekonywująco opisując zwiedzane miasto. Wieczorem wróciliśmy znów do Kupari - skoro jesteśmy w takim miejscu, to czemu by nie poczuć się rzeczywiście jak bogacze? Znaleźliśmy hotel z pięknym, ogromnym tarasem, przynieśliśmy wino, ser, oliwki i rozpoczęliśmy ucztę.

Okazało się, że ruiny są zamieszkane – późnym wieczorem do naszej imprezy dołączyła grupa młodych ludzi z Kosova, Słowenii i Albanii. Jednak to wiemy już tylko z opowieści Cygana, Pawła i Ani S.- reszta już dawno spała pod gwiazdami…

Na kolejny dzień zaplanowana została Czarnogóra. W drodze spotkaliśmy kolejnych autostopowiczów – Bośniaka i Czeszkę. Razem zwiedziliśmy Kotor, w którym Cygan postanowił wspiąć się na wyżyny opiekuńczości i kupił Mambie piękne, drogie klapeczki (które zepsuła kilka dni później…:)).

Pierwotny plan zakładał wspólny wypad w czarnogórskie góry, ale autostopowicze zrezygnowali z tych planów i odłączyli się jeszcze przed szukaniem noclegu. Noc spędziliśmy w miejscu wyglądającym na wyschnięte jezioro lub pastwisko owiec. Niestety, rano zaczął padać ulewny deszcz, który przemoczył część rzeczy, łącznie z namiotami. Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło – dla niektórych okazało się to doskonałą okazją do przypadkowego prania bielizny

Cały ranek padało, więc musieliśmy zrezygnować z gór. Zwiedziliśmy tylko stolicę – Podgoricę i zdecydowaliśmy się uciec do ciepłej Albanii. Od razu po przekroczeniu granicy rzuciło nam się w oczy wesele, organizowane na jakimś podwórku. Nasze marzenie ! Wróbel i Martyna poszli przekonywać weselników, że jesteśmy biednymi, zagubionymi turystami, a reszta zatrzymała się na pobliskiej stacji benzynowej. Czekając rozłożyliśmy mapę, żeby zaplanować dalszą trasę. Zaciekawiliśmy tym właścicieli stacji, którzy pomimo całkowitego braku znajomości angielskiego, chcieli nam ze wszystkich sił pomóc i pokazać, które miejsca warto zwiedzić. Nagle, jeden z panów podał nam swój telefon. Okazało się, że zadzwonił do swojego syna mówiącego po angielsku, który powiedział, że przyjedzie za parę minut i wszystko nam wytłumaczy. Rzeczywiście, za jakiś czas pojawił się chłopak na oko w naszym wieku. Bardzo wyczerpująco opowiedział nam o interesujących miejscach, ale także udzielił wskazówek na temat życia i zachowań w jego kraju. Postanowił także pojechać z nami do najbliższego miasta Koplika, bo jak się okazało, to najbliższe i jedyne miejsce w okolicy gdzie można wypłacić leki – albańską walutę.

W większości miejsc w Albanii posługiwanie się kartą jest dość utrudnione, nie zawsze są także podane ceny towarów w mniejszych sklepikach. Pani za ladą podlicza wybrane towary na kartce i zaokrągla cenę. Jest to dobre rozwiązanie, ponieważ ceny są dość ‘wysokie’. Butelka prawdziwej rakiji (raczej nikt nie pamięta ceny chleba ) kosztuje 1000 leków- czyli około 30 zł. W podziękowaniu za pomoc ofiarowaliśmy Danielowi butelkę koniaku i postanowiliśmy zrobić zakupy na stacji, której właścicielem okazał się wujek chłopaka. Podczas gdy Wróbel z dziewczynami wybierali jedzenie, do Cygana i Żyda czekających w samochodzie podeszli jacyś obcy mężczyźni. Byli BARDZO pozytywnie nastawieni, ofiarując darmową marihuanę (?!) w zamian za palenie z nimi. Nie znaliśmy zbytnio realiów tego miejsca więc byliśmy lekko zdezorientowani. W porę zareagowała mama Daniela. Widząc handlarzy narkotyków (tak!), postanowiła zaprosić nas do siebie. Jak później tłumaczyła, gdybyśmy odmówili, to ci ludzie i tak by nas śledzili i zatrzymali za miastem i w najlepszym wypadku, okradli…. Nie chcieliśmy nadużywać gościnności, ale wizja spędzenia czasu z rodziną Daniela okazała się zbyt kusząca !

Okazało się, że Daniel mieszka w pięknym, dużym domu na obrzeżach miasteczka. Poznaliśmy siostrę Daniela – Julię, która okazała się śliczną i nadzwyczajnie otwartą osobą, a także jego młodszego, trochę bardziej nieśmiałego brata Rudolfa. Pan Popaj poczęstował nas rakiją, a panie rozpoczęły przygotowania do kolacji. My z kolei byliśmy byliśmy zajęci wyglądaniem na przestraszonych i krańcowo szczęśliwych :) .Przez cały wieczór mieliśmy okazję dowiedzieć się wielu informacji o Albanii, życiu tutaj, ale także o samej rodzinie Daniela. Po kolacji usiedliśmy z młodszą częścią rodziny w ogrodzie, by kontynuować rozmowy. Wróbel dostał nową ksywę –Sparrow. W nocy z wrażenia nikt nie mógł zasnąć, jednak na rano był zaplanowany wyjazd w góry. Musieliśmy pożegnać się z rodziną Popajów bardzo wcześnie, ponieważ czekała nas długa droga.

Celem była miejscowość Theth, położona wysoko w górach. Droga okazała się 4,5 godzinnym stromym podjazdem, pełnym kałuż, błota, remontów i przepaści. Wszystkim przestało być do śmiechu, bo złe warunki pogodowe spowodowały rozmycie się drogi, która była tak wąska, że gdy nadjeżdżała ciężarówka z naprzeciwka, merc musiał wycofywać się tyłem na skraj przepaści… Cygan wykazał się jednak niesamowitym opanowaniem i umiejętnościami, nie poddając się nawet humorkom mercedesa i ledwo działającej skrzyni biegów. Samochód, który przejechał dziesiątki kilometrów nad przepaściami, odmówił posłuszeństwa na prostej drodze przed samym miejscem docelowym. Chłopców czekało pchanie go w deszczu i kałużach po kostki .

W miejscowości trafiliśmy na Francesco – małego chłopca, który zaoferował nam swój ogród jako miejsce na kamping, oczywiście za odpowiednią opłatą. Francesco okazał się miłym i bystrym chłopcem. Oglądanie filmików z youtuba na jego najnowszym modelu telefonu, cudownie kontrastowało z wyprowadzeniem stada krów w tym samym czasie . W zimie, Theth jest całkowicie odcięte od świata, w lecie stanowiąc doskonałe miejsce do górskich wypraw. Jednak trudności z dojazdem powodują, że niewielu turystów zapuszcza się w te rejony. Część grupy wybrała się w pobliskie góry kierując się w dół strumienia, zwiedzając po drodze stary kościoł i domki pasterzy. Wieczorem mieliśmy okazję odwiedzić najpiękniejszy bar jaki w życiu widzieliśmy. Ogród, za płotem szumiąca rzeka, drewniany stół, krzesła wyciosane z drzewa… Nad głowami żarówki zawieszone na gałęziach drzew. Właściciele okazali się niezwykle mili, bardzo pozytywnie reagując na informację, że jesteśmy z Polski.

Samym barem okazała się mała chatka z klepiskiem zamiast podłogi, na środku którego stała zamrażarka z piciem. Kawę gotowano w prostej kawiarce, którą ogrzewał gazowy palnik- ale była to najlepiej smakująca kawa pod słońcem, a właściwie gwiazdami. Z ogromną niechęcia musieliśmy opuścić to miejsce, ale zaczynało być późno i bardzo zimno. W drodze powrotnej udało nam się zgubić w plątaninie domów, płotów i pól. Nierzadko trafialiśmy na czyjeś podwórko, ale właściciele nie byli z tego powodu zadowoleni… Na kampingu czekało już na nas ognisko przygotowane przez Francesco.

Powrót z gór kolejnego dnia trwał o wiele krócej, przerwany tylko incydentem zasypania i zamknięcia drogi. Cóż, to jeszcze nie zima żeby nas odcinać od świata. Po ponad godzinie, spych uwolnił nas od konieczności pozostania w górach. Skierowaliśmy się w stronę morza, jednak na plażę gdzie miał się odbyć nocleg, dotarliśmy dopiero po zmierzchu. Z butelką rakiji zrobiliśmy sobie spacer pod gwiazdami – oczywiście przerwany ofertą wspólnego palenia marihuany przez jakiegoś chłopaka. Dopiero rano okazało się, że plaża pokryta jest różnego rodzaju śmieciami, ogólnie wyglądając jak cmentarzysko klapeczków.

Samo morze było jednak dość czyste i przyjemne. Obok plaży znajdowały się wojskowe, opuszczone tereny. Baraki służyły teraz jako owczarnie. Postanowiliśmy zmyć morską sól wodą z pobliskiej studni, jednak nie przewidzieliśmy, że jest ona miejscem samobójstw wszelkich rodzajów jaszczurek… Chęć kąpieli jednak przeważyła i nie zrażaliśmy się wizją wyciągania martwych stworzeń z włosów :) .

Popołudniu wyruszyliśmy do Tirany, stolicy Albanii. Szalony GPS wyraźnie wskazywał obecność McDonaldsa, więc postanowiliśmy połączyć jego poszukiwanie ze zwiedzaniem stolicy. No cóż, nie zdziwiło nas nawet, gdy GPS zaczął prowadzić nas dzielnicami, w których raczej nie chcielibyśmy znaleźć się w nocy… Na jednej z ulic zaczepił nas chłopak, zaciekawiony naszym lekko wyróżniającym się wyglądem. Gdy dowiedział się o celu naszej wycieczki, zaczął się ŚMIAĆ, mówiąc że w całej Albanii nie znajdziemy czegoś takiego jak McDonalds. Niezrażeni wyśmianiem, poszliśmy dalej i po 1,5 godziny znaleźliśmy nasze upragnione miejsce:

Nie, internetu tam nie mieli.

Wieczorem wjechaliśmy do Macedonii. Widok rozświetlonych miast po drodze był zachwycający. Zaczeliśmy krzyczeć do kierowcy „ Zatrzymaj samochód ! Natychmiast ! Szybko !”. Wróbel przestraszony zjechał na pobocze, a cała reszta wypadła z samochodu krzycząc „O Bożeee! O kurde, ja nie mogę… Aaach !” . Jeśli kiedykolwiek będziecie z kimś jechać, nie radzę tego robić kierowcy bo możecie przyprawić go o zawał… Wróbel, już lekko przestraszony pyta nas co się dzieje. A my tylko „Niebo ! Niebo !”, ponieważ rzeczywiście – rozgwieżdżone niebo przechodziło niezauważenie w rozświetlone miasto, tworząc oszałamiający widok. Nocleg rozbiliśmy na starym boisku w pobliżu jeziora Ohrid. Jako że miał to być jeden z ostatnich normalnych noclegów, postanowiliśmy poświętować zakończenie wyprawy. Okazało się, że 5 litrowe czerwone wino, które kupiliśmy jest zbyt obrzydliwe żeby je pić, więc zadowoliliśmy się takim samym 5 litrowym białym i rakiją. Najpierw poszli spać Żyd i Ania S., później Ania W., Martyna i Wróbel, a na końcu Mamba. Cygan miał za chwilę do wszystkich dołączyć. Rano Mambę obudziło COŚ dużego wpadającego w jej namiot, powodując paniczny strach. Okazało się, że Cygan z Żydem, w nocy, wzięli najobrzydliwsze wino świata i postanowili iść ... pływać. To nic, że jezioro było oddalone o ok. 7 km skalistą drogą. Z ich relacji wynikało, że zasnęli gdzieś po drodze, że widzieli łódki, że ktoś mówił do nich po niemiecku – ale nie mają za to W OGÓLE pojęcia co się stało z winem :) . Nie mieliśmy trzeźwego kierowcy, więc musieliśmy odczekać kilka godzin. Z wzgórza, jezioro nie wydawało się daleko, więc Cygan z Anią W. i Mambą postanowili się przejść. Cygan, mimo ‘złego samopoczucia’ i ogromnego upału, dzielnie niósł swoje krzesło nad jezioro – do dziś nie wiemy po co mu ono było do pływania . To co wydawało się blisko, w trakcie dodatkowego błądzenia, okazało się 5 km spacerem. Mieliśmy też na uwadze opowiadania Daniela o wężach i skorpionach- co nie przeszkadzało nam w skracaniu drogi przez dzikie łąki. Nad samym jeziorem byliśmy pół godziny i żeby nie przeciągać, zaczęliśmy powrót. Przypadkowo, idąc brzegiem jeziora znaleźliśmy miejsce wyglądające jak z filmu. Na każdej z małych plaż usytuowanych między skałami, znajdowały się tematyczne bary rodem z Karaibów, pomiędzy którymi przechodziło się na deskach ułożonych nad wodą. Postanowiliśmy przywieźć tu resztę ekipy i spędziliśmy resztę popołudnia. Jeszcze tylko zatrzymanie na elegancką kolację w pobliskim mieście i zaczęliśmy NADZWYCZAJNIE SZYBKI POWRÓT. Przynajmniej taki był nasz plan, bo mercedes chyba wolał zostać na południu. W drodze przez Serbię zaczął się już kompletnie psuć akumulator, co skutkowało intensywnym i gryzącym zapachem kwasu siarkowego w samochodzie. Nasi mechanicy znaleźli na to idealny sposób – otworzyć szeroko okna i drzwi. Gdy zaczęły gasnąć światła, po prostu przestaliśmy jechać nocą :) . Dopiero na Słowacji, po ostatnim noclegu w parku narodowym ( policja słowacka jest bardzo miła, zamiast wlepić nam mandat za obozowanie w PN, kazała nam tylko zabrać śmieci), merc padł ostatecznie. Nie pomagało już żadne pchanie, nawet Cygan padający przed samochodem… Ludzie od misji specjalno- beznadziejnych, czyli Wróbel i Martyna poszli do najbliższej miejscowości z misją sprowadzenia traktora lub pomocy drogowej, a wrócili z panami od robót drogowych. Wydawali się oni bardzo rozbawieni naszą sytuacją i nie wierzyli, że ten ‘szrot’ jak nazwali merca, przejechał Bałkany. Dzięki ich pomocy mogliśmy ruszać w dalszą drogę. Przeszkodą okazał się patrol policji, którego wcześniej prosili o pomoc. Cudem jadący merc stanowił łakomy kąsek na wszelkiego rodzaju mandaty albo co gorsza, całkowite wykluczenie z ruchu drogowego. Ale nie ma takich problemów, których nie da się rozwiązać ani takich patroli których nie da się ominąć ! Boczkiem boczkiem, zatoczką przed którą stał patrol, śmierdząc kwasem i wyjąc głośniej niż stado bawołów, ominęliśmy NIEPOSTRZEŻENIE panów policjantów. Cała wyprawa zakończyła się w Krakowie, gdzie zostawiliśmy merca Ale ale, nie porzuca się towarzysza wyprawy ! Po kilku tygodniach, chłopcy wrócili po swoje dzieło i reanimowali samochodzik. Informujemy, że mercedes pomalowany w owce nadal krąży po Polsce, a i my nie powiedzieliśmy ostatniego słowa
FILMY!

Czas na podsumowanie!

-liczba państw : 9,

- czas: prawie 3 tygodnie

-liczba przebytych kilometrów: 4500

-koszt: ok. 1500 zł / osoba

- wino: +++++

… i garść tekstów i sytuacji dla wtajemniczonych:

-dziewczyny kupują tylko wino z ładnymi etykietami – to nic że okropne w smaku,

- „ Wszystkie rytmy wychodzą z muzyki”,

-„Co Ty, urodziny masz?!”,

- zrobienie zakupów -> przy kasie okazuje się że nie można płacić kartą -> rozkładanie zakupów po całym sklepie-> okazuje się że można płacić w euro -> zbieranie tych samych towarów jeszcze raz -> płacenie euro,

- „Nowe dżinsy z lumpeksu”,

-„Wpadłem na zajebisty pomysł ! Nieaktualny od 7 lat…”

-„Your flora is agressiv”

A na koniec…. Oł oł oł…

ALE gdzie JESTESMY

piątek, 14 listopada 2014

piątek, 8 sierpnia 2014

wtorek, 1 lipca 2014

czwartek, 22 maja 2014

sobota, 22 lutego 2014

Tekst by Mamba - człowiek wieża :P